Πλευρη-τώσαμε

Με την υπουργοποίηση του Θανάση Πλεύρη (μαζί και των άλλων δύο που καταλαμβάνουν καίρια υπουργικά πόστα) μπορούμε να μιλάμε για κυβερνώσα ακροδεξιά.

Πριν καλά καλά συνέλθουμε από τις φωτιές που μας τσουρούφλισαν, μας ζεμάτισαν και μας κατέκαψαν, η κυβέρνηση φρόντισε -καπάκι και αντισταθμιστικά στις φλόγες- να παγώσουμε, σε βαθμό πλευρη-τώματος.  

Ήδη από το Νοέμβριο του 2020 -όταν το δεύτερο κύμα της πανδημίας δεν είχε εκτοξεύσει τους νεκρούς στους 14.000, η μετάλλαξη Δέλτα δεν κάλπαζε ανεξέλεγκτη και το εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν είχε ακόμα ξεκινήσει (που σήμερα καρκινοβατεί μόλις στο 54% εμβολιασμένων και διχάζει τους πολίτες)- ο Αλέξης Τσίπρας είχε καλέσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητήσει την σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών για τον ορισμό υπουργού Υγείας κοινής αποδοχής.
Όπως αναμενόταν ο πρωθυπουργός «Καλοχαιρέτας» απέρριψε με αποστροφή κάθε συζήτηση επί της πρότασης, δηλώνοντας ότι και με την πανδημία «Ετελείωσε!!!»

Όμως ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης (εκτός από το φιάσκο Αποστολάκη, που κατέδειξε ότι ο Μητσοτάκης δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να κοντύνει πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα, με την παλαιά μέθοδο της μεταγραφής δια της αποστασίας) πάγωσε το πανελλήνιο με την υπουργοποίηση στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, σε καιρό πανδημίας, του  Θανάση Πλεύρη, που είναι γιός του Κωνσταντίνου Πλεύρη ο οποίος είναι ο θεωρητικός της άκρας δεξιάς με πλούσιο συγγραφικό έργο με εθνικιστικές και ναζιστικές απόψεις.

Όχι, ο Θανάσης Πλεύρης δεν εγκαλείται γιατί είναι ο υιός του πατρός, ουδείς ψόγος επιτρέπεται να αποδίδεται σε κανέναν για τις απόψεις και την δράση των συγγενών του, ακόμα και των στενότερων.
Ο Θανάσης Πλεύρης είχε (και συνεχίζει μέχρι σήμερα) απόψεις που είναι απολύτως ευθυγραμμισμένες με αυτές του πατέρα του (ρατσιστικές, χουντικές, εθνικιστικές, μέχρι νεοναζιστικές).

Αν ο πατέρας Πλεύρης αντιμετωπίζεται -κακώς- ως καλτ φιγούρα και γραφικός ακροδεξιός, αυτό αιτιολογείται από το γεγονός ότι είναι στο περιθώριο της πολιτικής ζωής χωρίς κανέναν ουσιαστικά θεσμικό και ρυθμιστικό ρόλο για την κοινωνία.
Ο γιός του όμως, ο Θανάσης, από το ΛΑ.Ο.Σ. έκανε μεταγραφή (μαζί με τους Διόσκουρους Βορίδη και Γεωργιάδη) στο μεγάλο συντηρητικό κόμμα της ΝΔ, έγινε κυβερνητικός βουλευτής και εσχάτως υπουργός στην υγεία, που αποτελεί το μέγιστο διακυβευόμενο δημόσιο αγαθό σήμερα, χωρίς -ούτε κατά κεραία- να ανασκευάσει τις επικίνδυνες ακροδεξιές του απόψεις.

Με την υπουργοποίηση του Θανάση Πλεύρη (μαζί και των άλλων δύο που καταλαμβάνουν καίρια υπουργικά πόστα) μπορούμε να μιλάμε για κυβερνώσα ακροδεξιά, αν λάβουμε υπόψη παλαιότερες και πρόσφατες δηλώσεις του νέου υπουργού:
“Η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί.”

“Όταν είσαι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να φας, να πιείς, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο. […] Πρέπει να περνάνε χειρότερα -από τις χώρες τους-. Η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ.”

“Το πρόβλημα των αυξημένων εκτρώσεων 150.000 ετησίως στη χώρα μας [..] θα αντιμετωπιστεί […] με μια θετική καμπάνια για την ηθική αξία της ζωής του εμβρύου, ώστε η γυναίκα να μην αντιμετωπίζει ως ηθικά ουδέτερη την διακοπή της κύησης”.

“Έχεις τον φλωράκο τον γιο σου και δεν ντρέπεσαι;”

“Μη μιλάτε για Μελιγαλά όταν πλησιάζει η επέτειος στο Βίτσι και στο Γράμμο, σας χώσαμε στην άμμο”.

Αν μαζί με τα λόγια προσέξεις και το βλέμμα, τότε μοιραία θα θυμηθείς τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη:
“Είναι πράγματι απάνθρωπο να εξαρτάται η ζωή σου από λόγια και βλέμματα.”

ΠΗΓΗ: Το Κουτί της Πανδώρας