Ο «κανιβαλισμός» της (πολιτικής) ζωής και όχι μόνο!
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πόσο καλύτερα θα ήταν στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά την πολιτική, αν όλοι έμπαιναν στον κόπο να καταλάβουν πως δεν είναι ο τίτλος που τιμάει τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που τιμάει τον τίτλο!
Ας ξεχωρίσουμε καθόλου τυχαίο τους πολιτικούς και την πολιτική ζωή. Σήμερα!
Η πλειονότητα, άνθρωποι με πολλά στοιχεία (θετικά και αρνητικά), που σε πολλές περιπτώσεις πιθανώς και να μην ωφελούν την πολιτική ζωή της χώρας, δε βελτιώνουν το επίπεδο της, άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν.
Θυμίζοντας λιγάκι την Κίρκη, που μέσα από τη διαδικασία ενασχόλησης με την ενεργό πολιτική τους κάνει κωμικούς μέσα στην τραγικότητα της.
Χωρίς να παραβλέπουμε τους πολιτικούς εκείνους που κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για το καλύτερο, εγκλωβισμένοι σε αντίξοες συνθήκες και εξωγενείς πιέσεις, που τους αναγκάζουν να “παίζουν μπάλα-μόνοι και σε μισό γήπεδο….”.
Ξεπερνώντας τη μικρή παρένθεση, έχει σημασία να επισημάνουμε πως ακόμη και στην περίπτωση που ο τίτλος δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα εκείνου που τον απέκτησε, δεν είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Έχει φροντίσει και γι΄ αυτό η φύση.
Σχηματικά: H ισορροπία της δεν πρόκειται να διαταραχθεί, αφού θα αναλάβει δράση ο νόμος της άνωσης. Δεν θα πειράξει καθόλου αν στην επιφάνεια κάποιας θάλασσας θα ανέλθουν οργανισμοί που δεν θα ξεπερνούν την αράδα στο ζύγι.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα πάντα με τις ανάλογες εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν και θα συνεχίσουν να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, θύμιζε κάτι από το βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Εκμαυλιστές και εκμαυλιζόμενοι, με νοοτροπία Σαύλοκ, παζάρευαν συνειδήσεις. Και δικοί μας και από τους άλλους, όσο και αν αυτό στεναχωρεί και θυμώνει κάποιους. Πάντα όπως ήδη προαναφέραμε με τις φωτεινές και τιμητικές εξαιρέσεις.
Ας το δούμε όμως και κάπως διαφορετικά χρησιμοποιώντας πιο επιστημονικούς όρους και τρόπο σκέψης. Θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την πολιτική ζωή και κατ’ επέκταση τους πολιτικούς με βάση την εξελικτική βιολογία;
H πολιτική ζωή και οι πολιτικοί, αποτελούν τον καθρέπτη της κοινωνίας με ανάμεικτα συναισθήματα ένθεν και ένθεν. Τους παρακολουθούμε στον καθημερινό τρόπο δράσης και στις γενικότερες αντιδράσεις τους και καταλήγουμε ολοένα και πιο έντονα πως η εξελικτική βιολογία είναι μοναδική επιστήμη.
17ος αιώνας. Κόμπς. «Λεβιάθαν». Μια απλή και διαχρονική καταγραφή του γιατί ο άνθρωπος επιχειρεί και θέλει να κατακρεουργεί ψυχικά, ηθικά και στην περίπτωση της πολιτικής μας ζωής , ευτυχώς όχι σωματικά τον συνάνθρωπο του για να μπορέσει να κυριαρχήσει.
«Ηomo Hominis lupus est». Χωρίς κανένα σχόλιο από εμάς. Λάιαλ Ουάτσον. Νοτιοαφρικανός ανθρωπολόγος. «Σκοτεινή φύση». Στο συγκεκριμένο έργο γίνεται απόπειρα ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς η οποία σε πολλά μοιάζει με αυτές των άγριων ζώων. Αναφέροντας ένα περιστατικό στο οποίο ο ίδιος έτυχε να είναι παρών.
Μια ομάδα χιμπατζήδων συναντάει κάπου στη ζούγκλα μια χιμπατζίνα με το μωρό στην αγκαλιά της. Εκείνη αναγνωρίζοντας την ομάδα και τον αρχηγό της, σε ένδειξη σεβασμού και πιθανώς υποταγή τον αγγίζει κάπου κοντά την πλάτη.
Αυτός για να την ταπεινώσει, σκουπίζει το σημείο που τον ακούμπησε με φύλλα από κάποιο κοντινό δέντρο και δίνει εντολή για επίθεση με στόχο το μωρό που έχει στην αγκαλιά της.
Μια απρόσμενη βιαιότητα που λίγο ως πολύ θα μπορούσε να μας θυμίσει τον «καννιβαλισμό» της πολιτικής μας ζωής.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι αυτού του είδους ο «κανιβαλισμός» της πολιτικής μας ζωής συναντάται περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά στην Αριστερά. Πολλά τα παραδείγματα, χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις.
Εκείνων, που επιδεικνύοντας ιδεολογική και πολιτική αξιοπρέπεια έφυγαν από το “μαντρί” και σε πολλές περιπτώσεις δεν τους έφαγε ο λύκος… Πολιτικοί που απαιτούν με τον δικό τους τρόπο να θεωρούνται πρότυπα για τον απλό λαό, αξιώνοντας καταξίωση, σεβασμό και εκτίμηση. Έχοντας αυτό-αναγορευτεί σε ιερές αγελάδες που με κάποιο τρόπο θέλουν να διαχειρίζονται τα πάντα.
Χωρίς καμία απολύτως διαφάνεια και καθαρότητα. Ακόμη και με τον λάθος τρόπο…Πρότυπα αφοσίωσης σε αξίες και θεσμούς , χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να έχουν φροντίσει να διατηρούν αποστάσεις που να τους ξεχωρίζουν.
Αλλά ο χώρος είναι μικρός και μοιάζει σαν ένα μοναστήρι με λίγους καλογήρους. Θυμόμαστε τα λάθη και τα ατοπήματα δεκαετιών. Αναγνωρίζοντας τους «γούμενους» που χοροστατούσαν σε χειροτονίες διάκων που ντε και καλά έπρεπε να γίνουν «επίσκοποι», τρυπώντας με ένα επιδέξιο τρόπο τη γύρη, αφήνοντας τους στήμονες για τους χορτοφάγους της Μάνης……..
