“Η αχρείαστη χρεοκοπία” – Προδημοσίευση του βιβλίου του Σωτήρη Καψώχα

Τις προηγούμενες φορές η πτώχευση είχε κάποια δικαιολογία σοβαρή. Για την τελευταία (2010) πτώχευση δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Ήταν μια χρεοκοπία μεγαλοϊδεατισμού(είσοδος στο ευρώ, διεξαγωγής Ολυμπιακών αγώνων και στρατιωτικών εξοπλισμών), αρπαχτής και μίζας (πολιτικών, κρατικών στελεχών, τραπεζών και κερδοσκόπων που λειτουργούσαν στις παρυφές των χρηματαγορών) και διευκόλυνσης της κλειστής επιχειρηματικής ομάδας του τόπου που νέμεται τον πλούτο και τα προνόμια της πολιτικής εξουσίας της χώρας.

Πρόκειται επίσης για μια χρεοκοπία νεόπλουτων μικροαστών για χάρη των οποίων το κράτος και οι κυβερνήσεις του δανείστηκαν για να αποκτήσει η κομματική πελατεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σπίτια, αυτοκίνητα, καταθέσεις και να κάνουν επίδειξη πλούτου και κοινωνικής καταξίωσης μέσα από τα σκυλάδικα και τα κέντρα διασκέδασης. Ήταν κυρίως μια αχρείαστη χρεοκοπία, αφού η κυβερνήσεις και τα πρόσωπα που βρέθηκαν μπροστά της, φέρθηκαν ως τρομαλέοι ερασιτέχνες στην έγκαιρη αντιμετώπισή της. Ο Κώστας Σημίτης καλλιεργούσε το μύθο της προσωπικής του αυταπάτης περί ισχυρής Ελλάδας, ο Κώστας Καραμανλής το έβαλε στα πόδια για να μην σκάσει το πρόβλημα στη δική του πρωθυπουργική βάρδια, ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε υπερβολικά ανεπαρκής στην αξιολόγηση της κατάστασης και παραδόθηκε άνευ όρων στο καταφύγιο των διεθνών δανειστών και το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου εκτός από «ψευτομαγκιές» και «κουτοπονηράδα» έναντι των δανειστών, αναλώθηκε στα «success stories» και στη δημιουργία «αριστερών παρενθέσεων» αποφεύγοντας να εγκύψουν σοβαρά στο πρόβλημα. Όταν η τύχη της χώρας παραδόθηκε στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση βρίσκονταν στα μη περαιτέρω και το δίλλημα που υπήρχε ήταν «ή τελειώνει η δουλειά με την Ελλάδα ή σβήνει οριστικά από τα κατάστιχα της ιστορίας».”