Γιατί ρε Ευκλείδη;
Τάραξε όχι τα νερά αυτή τη φορά, αλλά τα νεύρα της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ ο κατά τα άλλα συμπαθής Ευκλείδης με την συνέντευξη του στη εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20 Φεβρουάριου 2022. Μια συνέντευξη η οποία από άποψη ουσίας δεν έκανε σοφότερο κανένα…Από άποψη πολιτικού timing ήταν εκτός τόπου και χρόνου…Την ώρα που η συντηρητική παράταξη είναι στρυμωγμένη στα σχοινιά, αντιμέτωπη με το κύμα της ακρίβειας, τα σκάνδαλα της Novartis και τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες στη διαγραφή του Κυρτσου, βρίσκει καταφύγιο στα λεγόμενα του Ευκλείδη και επιχειρεί να αλλάξει την ατζέντα…Σταχυολογώ τρία αποσπάσματα από την εν λόγω συνέντευξη σχολιάζοντας τα.
«…Ο Τσίπρας έχει δυο ελαττώματα. Έχει μια ανασφάλεια που δεν δικαιολογείται. Και σε ένα πράγμα που είναι χειρότερος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι στην επιλογή συμβούλων….»
Σχόλιο Σ.Λ. Πρώτον το θέμα της ανασφάλειας…Διακατέχεται δηλαδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από έλλειψη αισθήματος ασφάλειας και σιγουριάς…Μάλιστα…Αν ήταν έτσι όμως ρε Ευκλείδη μπορείς να μου απαντήσεις ποιανού πρωτοβουλίες ήταν βασικές πολιτικές επιλογές του Κόμματος. Σου θυμίζω μερικές…
Όταν το Κόμμα ακόμα είχε μονοψήφια ποσοστά ποιος έριξε την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εντάξει στη στόχευση του τις κυβερνητικές ευθύνες και να απομακρυνθεί από το περιθώριο της πολιτικής ζωής; Θα μπορούσε κάποιος που ήταν απόλυτα ανασφαλής να ρισκάρει τέτοιο στόχο;
Όταν στη μεγάλη σύγκρουση με το ευρωπαϊκό κατεστημένο αναγκασθήκαμε να υποχωρήσουμε αποδεχόμενοι το μνημόνιο μήπως ο πρόεδρος – σε αντίθεση με πολλούς άλλους – αισθανόμενος ασφαλής για την αποδοχή του κόσμου προσέφυγε σε δημοψήφισμα και αμέσως σε δεύτερες εκλογές που θα επικύρωναν την νέα εφαρμοζόμενη πολιτική; Ένας ανασφαλής άνθρωπος θα έπαιρνε αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες;
Όταν στην μεγάλη ανοδική πορεία της Αριστεράς που απότομα – σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα – εκτοξεύθηκε σε ποσοστά της τάξης του 36% θα μπορούσε να ηγηθεί άνθρωπος ανασφαλής η τέλος πάντων κάποιος από την σημερινή ηγεσία του κόμματος; Μήπως στην τελευταία περίπτωση το προαναφερόμενο ποσοστό θα είχε υποδιαστολή στο ενδιάμεσο;
Δεύτερο θέμα που θιγεί στη σχετική παράγραφο η επιλογή των στελεχών…Και η σύγκριση με τον Μητσοτάκη…Κατ’ αρχάς είναι πρωτοφανές στην πολιτική ζωή του τόπου υψηλά ιστάμενο στέλεχος της ηγεσίας ενός κόμματος που βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας να μειώνει με εντελώς απαξιωτικό τρόπο τον επικεφαλής του…Όταν μάλιστα ο τελευταίος αποτελεί το πιο ισχυρό και αναγνωρίσιμο asset του κόμματος. Δεν έχει παρατηρηθεί στα πολιτικά χρονικά μέχρι σήμερα…Επι πλέον Ευκλείδη μάλλον δεν είσαι ο πιο κατάλληλος να ομιλείς για επιλογές στελεχών, διότι οι δικές σου επιλογές κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν ατυχεστατες…Στην καλύτερη περίπτωση…
Όμως Ευκλείδη πως εξηγείς το γεγονός ότι πολιτικοί ηγέτες αντίπαλοι του Τσίπρα – Σαμαράς, Γεννηματά, Μωυσής – και μάλιστα με “αστική αυτοπεποίθηση” αισθάνθηκαν «ανασφαλείς» και επανειλημμένως αρνήθηκαν πεισματικά την διεξαγωγή debate μαζί του; Go ahead Efklidis…Make my day!
Πάμε τώρα στα στελέχη…Όμως υπάρχουν «στελέχη» και στελέχη…Ούτε αυτό το έλαβες υπ’ όψη σου…Ο Μητσοτάκης αγαπητέ Ευκλείδη έχει τη δυνατότητα να επιλέξει όχι τους καλύτερους αλλά τους πιστότερους από μια πληθώρα ανθρώπων που έχει στη διάθεση του…Έτσι το φερε η ζωή η συντηρητική παράταξη να κυβερνάει τη χώρα από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Με την Αριστερά στην απ’ έξω…Συνεπώς είχε την δυνατότητα περισσοτέρων επιλογών εξ αντικείμενου για να επιτύχει τους σκοπούς του… Σκέψου Ευκλείδη ότι όταν αναλάβαμε κυβερνητικές ευθύνες ο κρατικός μηχανισμός για να στελεχωθεί θέλει 15.000 στελέχη και το Κόμμα είχε 15.000 μέλη τότε… Φαντάζομαι ότι το αντιλαμβάνεσαι ότι υπήρχε στενότητα και πενία στελεχών… Μια στιγμή όμως… Μιας και αρέσκεσαι σε συγκρίσεις με τα στελέχη του Μωυσή….Ο Τσίπρας επέλεξε τσάρο της οικονομίας κάποιον…Τσακαλωτο ενώ ο Μωυσής τον Σταικουρα….Που τον γλεντάς κάθε φορά που εμφανίζεται στη Βουλή…Ο Τσίπρας επέλεξε υπουργό δικαιοσύνης τον διακεκριμένο νομομαθή πανεπιστημιακό Παρασκευόπουλο κι ο Μωυσής τον ανεκδιήγητο παλαιοκομματικό Τσιάρα, γιατρό στο επάγγελμα! Ο Τσίπρας επέλεξε υπουργό Ανάπτυξης τον Σταθάκη κι Μωυσής τον Άδωνι…Ο Τσίπρας επέλεξε την Αχτσιογλου υπουργό εργασίας κι ο Μωυσής τον…ανεπίληπτο Βρουτση…Αυτά σε υπουργικό επίπεδο…
Σε επίπεδο λοιπών στελεχών να σου θυμίσω ορισμένες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις….Του Γεωργιάδη παιδεραστή καταδικασμένου… Του Γεραπετριτη βουτηγμένου μέχρι το λαιμό στα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων…Του Οικονόμου υπάλληλου της Lamda Development που του ανατέθηκε η προώθηση της επενδύσεων…Της Νικολάου που με τη συμπεριφορά της προκάλεσε αναβρασμό ακόμα και σε κύκλους της συντηρητικής παράταξης…Σε συγκινούν όλοι αυτοί Ευκλείδη; Γι’ αυτό σου λέω άστο καλύτερα…Βρωμάει απ’ όπου κι αν το πιάσεις…
«…Η αίγλη της εξουσίας με επηρέασε λιγότερο από άλλους. Δεν σημαίνει ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά αν έχεις πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολέγιο, στην Οξφόρδη (Queens College Oxford), που ιδρύθηκε το 1341, δεν έχεις ανασφάλεια. Έχεις μια «αστική αυτοπεποίθηση». Δεν το λέω με υπεροψία. Το αντίθετο. Η Αριστερά θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να έχουν αυτοπεποίθηση και τα εφόδια για να την αποκτήσουν…»
(Σχόλιο Σ.Λ). Για την ανασφάλεια τα είπαμε παραπάνω…Πάμε τώρα στην αυτοπεποίθηση…Το να εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του…Αν συμφωνούμε ότι ο ορισμός της αυτοπεποίθησης είναι αυτός ας επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την οριοθέτηση του Ευκλείδη…Σε αστική αυτοπεποίθηση και σε … αυτοπεποίθηση των πληβείων…Απαντά ο Ευκλείδης ότι απέκτησε μια «αστική αυτοπεποίθηση» λόγω της καταγωγής και συνεπακόλουθης φοίτησης του σε αναγνωρισμένα ΑΕΙ του εξωτερικού… Σοβαρά ρε Ευκλείδη; Έχεις την εντύπωση ότι τα παιδιά των εργατών, αγροτών, μισθωτών, λοιπών χαμηλόμισθων υστερούν σε βαθμό αυτοπεποίθησης απέναντι σ όσους είναι στην αντίπερα όχθη; Ακριβώς το αντίστροφο συμβαίνει! Έχουμε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση!! Πιο μεγάλη αρρωσταίνεις…Και πεθαίνεις!!
Άκου λοιπόν…Επειδή τα παιδιά των «πληβείων» είχαν αυξημένη αυτοπεποίθηση και στηρίχθηκαν μόνο στις ικανότητες τους, επι δεκαετίες σάρωναν στις πρωτιές των ΑΕΙ σπουδάζοντας μέσα στη φτώχια…Όταν το βοήθημα των γονέων αρκούσε μέχρι τα μέσα του μηνός…Τις υπόλοιπες μέρες την έβγαζαν με «λίγο σκέτο»… Έχεις ακούσει για το «λίγο σκέτο» Ευκλείδη;
Συνεχίζοντας λοιπόν με αποκλειστικό εφόδιο τους την υπομονή και την πίστη στις ικανότητες τους ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, βγαίνοντας στον κοινωνικό στίβο στηριζόμενοι μόνο στον εαυτό και στην αυτοπεποίθηση τους….Η οποία αυτοπεποίθηση περίσσεψε όταν στάθηκαν γυμνοί στην Πύλη του Πολυτεχνείου! Με παρακολουθείς Ευκλείδη;
Δεν είναι επομένως συγκρίσιμα Ευκλείδη τα μεγέθη με τις δυνατότητες των μεν και των δε…Δεν μπορεί να είναι…Ένας γόνος αστικής οικογένειας αποκτά αυτοπεποίθηση που του δίνει η αβάντα του οικείου περιβάλλοντος, το οποίο επιλέγει ακριβό πανεπιστήμιο πληρώνοντας, επιλέγει οικόσημα, ενεργοποιεί μεσολαβήσεις για γρήγορη εργασιακή εξέλιξη ανεξαρτήτως προσόντων ορισμένες φορές και διαθέτει και απόθεμα χρήματων για τις δύσκολες στιγμές… Κι έτσι οι μεν έχουν την δύναμη των γνώσεων και των ιδεών οι δε βασίζονται στη δύναμη του χρήματος ενίοτε δε και του αστυνομικού τμήματος…Δεν είμαστε το ίδιο…
«…Η Αριστερά δεν έχει ακόμη μια συλλογική σύλληψη για το πώς οι αξίες της, της συμμετοχικότητας, της δημοκρατικότητας, της αλληλεγγύης, μπορούν να διευρυνθούν και σε τομείς της πραγματικής οικονομίας….Δείγματος χάριν ο συμμετοχικός προϋπολογισμός στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πας, για παράδειγμα, στον Χ δήμο και καλείς τους πολίτες να αποφασίσουν αν θέλουν περισσότερο την καθαριότητα ή τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Τους καλείς να επιλέξουν και ταυτόχρονα να αποδεχθούν και τις συνέπειες των επιλογών τους…»
(Σχόλιο Σ.Λ). Τι τα θελες τώρα αυτά, σε τούτη την κρίσιμη πολιτική συγκυρία; Ξεχνάς πως η Αριστερά έχει στο DNA της τις πολιτικές αξίες της αλληλεγγύης και της συμμετοχικότητας; Πολιτικές που η Αριστερά κατέθεσε στα δύσκολα χρόνια της κρίσης ιδιαίτερα κατά την κυβερνητική της θητεία, προσπαθώντας να κρατήσει όρθιους του αδυνάμους; Είναι οι πρακτικές αυτές συνέχεια των πρακτικών που εφαρμοστήκαν στη αδούλωτη Ελλάδα από την Εαμικη Αντίσταση.
Ο «συμμετοχικός προϋπολογισμός» είναι η δυνατότητα των κατοίκων των διάφορων τοπικών διαμερισμάτων να προσδιορίσουν συγκεκριμένα και δημοκρατικά τη χρήση του δημόσιου χρήματος. Αυτό σημαίνει ότι παρέχεται η δυνατότητα στους κατοίκους να αποφασίζουν τις θεματικές προτεραιότητες των επενδύσεων με ταυτόχρονη επίβλεψη της πορείας των δημοσίων έργων. Η διαδικασία του συμμετοχικού προϋπολογισμού έγινε γνωστή το 1992 από το Πόρτο-Αλλέγκρε, μια πόλη της Βραζιλίας και εφαρμόστηκε σε πόλεις της Βολιβίας, του Περού και σε άλλες της Λατινικής Αμερικής, στις Η.Π.Α., στη Ν. Ζηλανδία και στην Αφρική. Σήμερα εφαρμόζεται σε έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ευρωπαϊκών πόλεων. Στην Ελλάδα όμως έχουμε ορισμένα προβλήματα για την εφαρμογή του…Αφ’ ενός η ανυπαρξία σοβαρού αυτοδιοικητικού κινήματος, αφ’ ετέρου η εξαφάνιση των αριστερών μετωπικών σχημάτων…Κατά συνέπεια δεν υπάρχει αντικειμενική βάση για να γειωθεί ο συμμετοχικός προϋπολογισμός με τις ευρύτερες μάζες…Λάβε υπ’ όψη σου ότι τα χρόνια της κρίσης έπεσε λεπίδι στις επιχορηγήσεις για υπερκείμενες επενδυτικές δραστηριότητες και θα συμπεράνεις ότι δεν υπήρχαν σωρευτικά οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή του συμμετοχικού προϋπολογισμού.
Κάθε αντίλογος δεκτός
Διατελώ μετά τιμής
Σταύρος Λιάππης
Υ.Γ. Ναι Ευκλείδη οι έξυπνοι άνθρωποι διαφωνούν…Με μια διαφορά όμως… Ότι για να παραμείνουν έξυπνοι πρέπει να ξέρουν πότε και πού διαφωνούν…
