Ελάχιστη βάση εξαγωγής
Γενικότερα στη ζωή και ειδικότερα στην πολιτική ισχύει ο χρυσός κανόνας ή (ορθότερα για την περίπτωσή μας) το μαύρο αντιπαράδειγμα: «Οταν οι αρνητικές ειδήσεις που παράγει το σπίτι σου είναι πολύ περισσότερες από αυτές που κατασκευάζει ο αντίζηλός σου γείτονας και ακόμα περισσότερες από αυτές που μπορούν να διαχειριστούν τα μέλη της οικογένειάς σου, τότε έχεις πολύ μεγάλο πρόβλημα».
Ο Στέφανος Κασσελάκης πίστεψε ότι αρκούσε η νόμιμη άδεια οπλοφορίας που έλαβε και το δοκιμασμένο (στα πεδία των μαχών) πολεμικό όπλο που κληρονόμησε για να καταστεί ηγέτης του απελευθερωτικού στρατεύματος που ex officio θα κατατροπώσει τον αντίπαλό του για να αναδειχθεί σε αδιαφιλονίκητο στρατάρχη των προοδευτικών δυνάμεων.
Αμ’ δε, τα στρατιωτικά βρακιά θέλουν και επιδέξιους υπερασπιστές.
Θέλουν όραμα, στρατηγικό σχέδιο, μπαρουτοκαπνισμένους επιτελείς, ενθουσιώδεις και τεχνοκράτες αξιωματικούς, εμπνευσμένους και αφοσιωμένους στρατιώτες, μα πάνω απ’ όλα θέλουν στρατηγό που να ξέρει πώς, πότε και προς ποια κατεύθυνση θα στρέφει τα πυρά του.
Αλλιώς, ο καταστροφικός συνδυασμός –έκδηλη ανασφάλεια με παθολογική εγωπάθεια– τον οδηγεί να απειλεί και να στοχοποιεί αδιακρίτως τους γύρω του, τους πλάι του, τους εντός των τειχών του, καταλήγοντας σχεδόν πάντα να πυροβολεί τα πόδια του.
Πολιτικός παντός καιρού και αριστερός a la carte υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες, επαναλαμβάνει συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία «δεν θα σας προδώσω ποτέ» και αποκρύπτει επιμελώς τη συνέχεια της φράσης-υπόσχεσης «εφόσον θα συμφωνείτε πάντα μαζί μου».
Καθαιρεί και απολύει με δική του απόφαση κάθε πολιτικό στέλεχος που δεν είναι «Yes man», κλείνει τα ΜΜΕ του κόμματος απολύοντας κόσμο και αφήνοντας απλήρωτους εργαζόμενους (επειδή ανακάλυψε –οκτώ μήνες μετά– ότι λόγω του εκλογικού αποτελέσματος έχει μειωμένη χρηματοδότηση, χωρίς να λάβει κανένα μέτρο), κατηγορεί ευθέως τον Τσίπρα και συλλήβδην την προηγούμενη ηγεσία του κόμματος για καραμπινάτη αδιαφάνεια και οικονομική συναλλαγή.
Εφτασε στο έσχατο σημείο –για οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα– να στοχοποιεί στο Συνέδριο τους μη χειροκροτητές του: «Δείτε… δείτε ποιοι δεν χειροκροτάνε. Σηκωθείτε όρθιοι… πάρτε το κόμμα στα χέρια σας… σηκωθείτε όρθιοι… δείτε», ενώ ουρλιάζοντας προέτρεπε «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε σε εκλογές», τις οποίες «στρίβειν διά του αρραβώνος» απέφυγε, την ώρα που επικαλείται τη βάση, ότι 8.000 μέλη απάντησαν στο ερωτηματολόγιό του.
Εν τω μεταξύ καταθέτει «ιδέες» (και όχι προτάσεις) για το καταστατικό Συνέδριο που θα μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ατομική επιχείρηση (με γραφεία προέδρου και «κληρούχους»), αλλά αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι κάθε συζήτηση (προσυνεδριακός διάλογος 20 ημερών) και χωρίς έγκριση από την «αδιαμεσολάβητη» βάση.
«Δεν κάνει το παλικάρι», που έλεγε και ο «επίτιμος» Μητσοτάκης, δεν έπιασε καν τη βάση εισαγωγής σε κανένα μάθημα. Καιρός για έξοδο.
Ή με τη σφραγίδα της βάσης ή με αξιοπρεπή παραίτηση.
