Εριστική διαλεκτική
Το 1831 δημοσιεύθηκε το εγχειρίδιο (ψυχολογικό δοκίμιο) του Άρτουρ Σοπενχάουερ «The Art of Always Being Right/ Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο».
Μιλώντας για το δοκίμιο του ο μεγάλος φιλόσοφος -με δεικτικό και οξύ, με γλαφυρό και ανατρεπτικό, με καυστικό και οργισμένο τρόπο αλλά και με υποδόριο χιούμορ- εξηγεί ότι: “Είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς -και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο- ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο”.
Ο βασικός κανόνας που ανάγει την λογομαχία σε τέχνη είναι: “Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια -ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία- και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου”.
Προσδιορίζοντας μάλιστα το περιεχόμενο του εγχειριδίου του (της επικράτησης έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου) ο Σοπενχάουερ το βάφτισε ως «Εριστική διαλεκτική».
Η διχαστική και ανιστόρητη δήλωση του γραμματέα Δημήτρη Κουτσούμπα, το βράδυ της πρώτης Κυριακής των αυτοδιοικητικών εκλογών, επιβεβαίωσε ότι, εδώ και κάμποσα χρόνια, το ΚΚΕ έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα και από την όχθη της «Μαρξιστικής διαλεκτικής» έχει περάσει σε αυτήν της «Εριστικής διαλεκτικής».
Η «επαναστατική» και έμπλεη «ταξικού» περιεχομένου δήλωση («Εριστικής διαλεκτικής») Κουτσούμπα είναι:
“Εκεί που τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» δεν είναι στον β γύρο, καλούμε τον ελληνικό λαό να στείλει μήνυμα καταδίκης με λευκό ή άκυρο, των κομμάτων και των άλλων συνδυασμών, όπως κι αν αυτά ονομάζονται, τα οποία κινούνται στην γραμμή στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και υπηρετούν πιστά μέσα στους Δήμους και τις Περιφέρειες ως μακρύ χέρι του αστικού κράτους και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων για τη διασφάλιση των κερδών τους και όχι, φυσικά, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών”.
Κάποιες από τις φόρμουλες που χρησιμοποιεί ο Σοπενχάουερ στο δοκίμιο του για να μη χάνει κάποιος σε μια αντιπαράθεση είναι:
Ενίσχυση
Αυτός ο μηχανισμός δεν έχει να κάνει με την επέκταση ή τη διεύρυνση μιας ιδέας, αλλά με την αύξησή της. Δεν έχει σημασία αν η ιδέα το αξίζει ή όχι. Ο σκοπός είναι να τεθεί σε κίνηση ένας από τους παραπλανητικούς τρόπους αντιπαράθεσης.
Η βασική ανάλυση του ΚΚΕ στηρίζεται στην θέση ότι κάθε κόμμα ή πολιτικός οργανισμός που δεν ελέγχεται από το κόμμα αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και συντάσσεται με τις αντιλαϊκές πολιτικές της.
Η ενίσχυση και αύξηση αυτής της ιδέας είναι ότι και στις αυτοδιοικητικές εκλογές κάθε συνδυασμός έξω από την «Λαϊκή Συσπείρωση» αποτελεί την κυβερνητική έκφραση στην αυτοδιοίκηση, συνεπώς ότι και να επιλέξετε «όλοι το ίδιο είναι».
Petitio principii (κυκλικό επιχείρημα, θέτω ως αξίωμα αυτό που πρέπει να αποδειχτεί).
Αυτό είναι μια μορφή συλλογισμού, στην οποία μια δήλωση ήδη περιέχει το έμμεσο συμπέρασμα που πρέπει να βγει από αυτή.
Το επιχείρημα καταδίκης με λευκό ή άκυρο τίθεται όταν δεν έχεις να διαλέξεις μεταξύ δύο -έστω κατά τι- διαφορετικών επιλογών.
Όμως το επιχείρημα είναι ταυτόχρονα και το αξίωμα: “των κομμάτων και των άλλων συνδυασμών, όπως κι αν αυτά ονομάζονται, τα οποία κινούνται στην γραμμή στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης”.
Δεν είναι εύκολο να διακριθεί η συντεταγμένη ρητορική της «Μαρξιστικής διαλεκτικής», από την ασύντακτη στρεψοδικία της «Εριστικής διαλεκτικής».
“Το δύσκολο σε μια διαφωνία δεν είναι να υπερασπισθεί κανείς τη γνώμη του, αλλά να την ξέρει”.
André Maurois, Γάλλος συγγραφέας
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
