Μην ξεχνάτε τα κρατούμενα

“Εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, γίνει παρακολούθημα του Μητσοτάκη και αντιπολιτευτεί την αντιπολίτευση θα εξαφανιστεί σαν το «Ποτάμι».

Πολύ μελάνι χύθηκε, πολλά μικρόφωνα άνοιξαν, πολλά τηλεοπτικά ρεπορτάζ έγιναν, πολλές δημοσκοπήσεις παραγγέλθηκαν, ακόμα και debate από το κρατικό (και όχι δημόσιο) κανάλι της ΕΡΤ διεξήχθηκε, για την ανάδειξη του νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ.

“Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι”.

Προς Θεού, η φράση δεν στοχεύει στο πρόσωπο του νέου αρχηγού, του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος σε μία ανοιχτή διαδικασία, με ευάριθμη συμμετοχή ψηφοφόρων, με κύριους αντίπαλους  έναν πρώην πρωθυπουργό που φέρει το βαρύ όνομα Παπανδρέου και τον Ανδρέα Λοβέρδο που το σύστημα Μητσοτάκη μαζί με την επιχειρηματική ελίτ ποντάρισαν τα ρέστα τους πάνω του,  αναδείχτηκε αδιαμφισβήτητα πρώτος και με διαφορά.

Το γνωμικό στοχεύει την υπερβολική προβολή που επιφύλαξε σύσσωμη η συστημική «Πετσοταϊσμένη» επικοινωνία στο τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, αφορά την απουσία κάθε συζήτησης επί οποιουδήποτε ουσιαστικού πολιτικού διακυβεύματος από το ίδιο το ΚΙΝΑΛ, αφορά τις κυβερνητικές προσπάθειες για να δημιουργηθούν οι συνθήκες της απευθείας δεξιάς στροφή του κόμματος ώστε να αποτελέσει δεξαμενή και συμμαχική κοινοβουλευτική δύναμη κατά το πρότυπο Σαμαρά – Βενιζέλου, αφορά τους δημοσκόπους που πήγαν άπατοι (σε βάθος κάλπης) και ακόμα αφορά τους αναλυτές που “ακόμα δεν τον είδαμε «αντι-Τσίπρα» τον βαφτίσαμε”, μόνο που στις πολιτικές προσθαφαιρέσεις τους ξεχνάνε τα κρατούμενα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός κόμματος αδιαλείπτως από το 2008 μέχρι σήμερα, με το κόμμα αυτό διετέλεσε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετέπειτα πρωθυπουργός, σήμερα πάλι είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα είναι ο επόμενος (ξανά) πρωθυπουργός όποτε κι αν γίνουν εκλογές.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης αναδείχτηκε για πρώτη φορά αρχηγός -μόλις την περασμένη Κυριακή-  ενός αλλού κόμματος και ως εκ τούτου δεν αναμετρήθηκε με κανέναν Αλέξη Τσίπρα για να τον νικήσει και να γίνει ο «αντι – Τσίπρας», να γίνει Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη.

Ένα το κρατούμενο.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης νίκησε έναν πρώην πρωθυπουργό -τον μόνο στην πολιτική ιστορία του τόπου- που έχασε την πρωθυπουργία χωρίς εκλογές από την κοινοβουλευτική του ομάδα η οποία αποφάσισε να τον αποστρατεύσει, και έναν πρώην υπουργό υπόδικο για το σκάνδαλο Novartis που πάλεψε -με νύχια και με δόντια- να δραπετεύσει δια της προεδρίας. Καμία σχέση δηλαδή οι δύο (ηττημένοι) με τον Τσίπρα. “Άλλο είν’ τ’ άλλα κι άλλο είν’ το γάλα”.

Δύο τα κρατούμενα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα καταφέρει να κάνει το κόμμα του ξανά κόμμα εξουσίας επειδή τον σπρώχνουν να συνταχθεί και να στηρίξει το -παραπαίον και υπό διάλυση- «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», ελπίζοντας ότι έτσι θα προσελκύσει ψηφοφόρους από την δεξαμενή όσων έχουν κοινή πολιτική αναφορά.

Το μεγάλο κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εξέφρασε την πλειοψηφική Κεντροαριστερά και κυριάρχησε για μια 20ετια επειδή συγκρότησε ένα ευρύ Αντιδεξιό μέτωπο.

Στην συνέχεια βέβαια κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και συρρικνώθηκε όταν στήριξε την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου (μαζί με την ΝΔ και το ΛΑΟΣ) και ακολούθως όταν συγκυβέρνησε ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο.

Εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, γίνει παρακολούθημα του Μητσοτάκη και αντιπολιτευτεί την αντιπολίτευση θα εξαφανιστεί σαν το «Ποτάμι».

Τρία τα κρατούμενα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης -ως υποψήφιος πρόεδρος- ακολούθησε την τακτική του «διμέτωπου». Εάν ακολουθήσει και ως πρόεδρος την ίδια τακτική θα χάσει και αυτούς που έχει, είτε προς τα Δεξιά είτε προς τα Αριστερά.

Τέσσερα τα κρατούμενα.

“Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια”, Μαρσέλ Προυστ.

ΠΗΓΗ: Το Κουτί της Πανδώρας