Ο λάκκος της εξουσίας στη φάβα της διάσπασης
Πόσα λόγια χαμένα και πόσες λέξεις κενές χρειάζονται άραγε για να κρυφτεί η αλήθεια;
Από την επιστολή αποχώρησης της ομάδας Αχτσιόγλου από τον ΣΥΡΙΖΑ παραθέτω ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βιώνει μια διαλυτική κρίση. Ο νέος Πρόεδρος του κόμματος και η ηγετική ομάδα αρνούνται να αναγνωρίσουν και να συζητήσουν τον πολιτικό πυρήνα του προβλήματος».
“Ο Στέφανος Κασσελάκης αναδείχθηκε δημοκρατικά. Αλλά πορεύεται αντιδημοκρατικά. Διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον μετατρέπει σε ένα άμορφο κόμμα, ενώ την ίδια στιγμή το πολιτικό του στίγμα εκπέμπει ένα συνονθύλευμα αντιφατικών απόψεων χωρίς κανένα προγραμματικό βάθος”
«Αναγνωρίζουμε τις δικές μας ευθύνες στην ανοχή, στο όνομα της πολιτικής ενότητας, σε προβληματικά φαινόμενα που οδήγησαν στην κρίση του κόμματος, την ανοχή σε διχαστικές συμπεριφορές που τροφοδότησαν το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και απομάκρυναν από κοντά μας προοδευτικούς πολίτες καλής θέλησης».
«Η κατάσταση που έχει παγιωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μας επιτρέπει να υπερασπιστούμε, να υλοποιήσουμε και να ανανεώσουμε το πρόγραμμα και το πολιτικό σχέδιο με βάση το οποίο διεκδικήσαμε την υποστήριξη και την ψήφο των πολιτών στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις».
Πόσα λόγια χαμένα και πόσες λέξεις κενές χρειάζονται άραγε για να κρυφτεί η αλήθεια;
Πόσο κουράγιο απαιτείται για να μοιάζει η προσωπική και ιδιοτελής ανάγκη σαν έκφραση της πραγματικότητας με τις ανάγκες των πολλών;
Πόση ενέργεια σπαταλημένη είναι αναγκαία να κατατεθεί για να αγιογραφηθεί «ένα πουκάμισο αδειανό» σαν τον Αϊ Γιώργη τον δρακοκτόνο;
Πόσο λάδι ρουφάει ο λάκκος της εξουσίας στη φάβα της διάσπασης;
Ρωτάμε αφελώς:
Ποιες αλήθεια είναι οι αιτίες της διαλυτικής κρίσης και πότε αυτή εμφανίστηκε;
Προϋπήρχε η κρίση και εντάθηκε μετά την ανάδειξη της νέας ηγεσίας ή γεννήθηκε την επομένη των εσωκομματικών εκλογών;
Σε αυτή την πορεία διάλυσης, η ομάδα των -συντεταγμένα- αποχωρησάντων αναγνωρίζουν κάποια δική ευθύνη, όταν επικαλούνται την εμφανή και συνεχή συμμετοχή τους στο πιο ψηλό κάδρο του κόμματος;
Συνεχίζουμε αφελώς:
Αφού ο νέος πρόεδρος εκλέχτηκε δημοκρατικά γιατί από την επομένη άρχισαν οι προσωπικές επιθέσεις και η προσπάθεια «καρτουνοποίησης» του; Γιατί κατεβάσατε τα μολύβια και αρνηθήκατε να αναλάβετε οποιοδήποτε τομέα ευθύνης κυβερνητικού έργου με βάση την ψήφο του λαού που πρόσφατα σας εξέλεξε;
Εσείς -ως η ηγετική ομάδα πριν τον Κασσελάκη- τι κόμμα φτιάξατε και ποιανού κόμματος διεκδικήσατε την προεδρία, το οποίο κατόρθωσε ένας «βαλτός» -από την επομένη κιόλας- να «μετατρέπει σε ένα άμορφο κόμμα», να εκπέμψει ένα «συνονθύλευμα αντιφατικών απόψεων» και να σας εξαναγκάσει να το εγκαταλείψετε μόλις δύο μήνες μετά;
Καταλήγουμε αφελώς:
Αναγνωρίζετε την ευθύνη σας «στην ανοχή σε διχαστικές συμπεριφορές που τροφοδότησαν το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Από που και πότε γεννήθηκαν οι διχαστικές συμπεριφορές; Από τον Κασσελάκη όταν ακόμα ήταν στην Αμερική;
Απ’ όσο γνωρίζω οι διχαστικές συμπεριφορές ξεκαθαρίστηκαν το 2015, οι επόμενες εκδηλώθηκαν έντονα μετά την ήττα του 2019 και το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο σχηματοποιήθηκε την περίοδο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και κορυφώθηκε με την Συμφωνία των Πρεσπών.
Η ποίηση, και σε αυτή την περίπτωση, δίνει τις ακριβείς διαστάσεις:
“Ναι, το έχω ξαναπεί/ κι όσο οι λέξεις θα μ’ αφήνουν ακόμα να μιλώ, θα το υπενθυμίζω/ φωναχτά ότι λέξεις φταίνε αν όχι για όλα/ πάντως για τα αξεπέραστα σκέψου την λέξη «φεύγω»/ πόσα «θα μείνω» γκρέμισε και πόσα λες στοίχειωσαν/ από τις λέξεις ξεχασμένα.”
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ (απόσπασμα από το ποίημα “Άνω Τελεία”)
“Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη θλίψη και στο τίποτα, θα διάλεγα τη θλίψη”
Ουίλιαμ Φώκνερ, Αμερικανός συγγραφέας
ΠΗΓΗ: Το κουτί της Πανδώρας
