Η άνοδος της ασημαντότητας
Διαβάζοντας τις προάλλες ότι τέτοιες μέρες πριν από 102 χρόνια (11 Μαρτίου 1922) γεννήθηκε ίσως ο μεγαλύτερος σύγχρονος Ελληνας φιλόσοφος,
Νομικός πολιτισμός ή Ποινικός λαϊκισμός;
Συνεπώς το δίκαιο αποτελεί κοινωνική συνθήκη με κοινούς εφαρμοστικούς κανόνες ενώ η ηθική είναι οδηγός ατομικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Επειδή
Ο δικός μου (σου, μας) Αλέξης Τσίπρας
Εγώ, γιατρέ μου, θα ήθελα τον αρχηγό μου να τον χαρακτηρίζει η λέξη «άλλοτε». Αλλοτε ομιλητικός κι άλλοτε σιωπηλός, άλλοτε
«Πίστωσις δεν δίδεται»
Στην πολιτική ισχύει ό,τι και στα ομόλογα: «Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές». Βρίθουν από τα ανάλογα παραδείγματα τόσο
Με τις υγείες μας
Στον πυρήνα του το ν/σ έχει ένα σκοπό: την μετατροπή του ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας) σε ΕΠΣΥ (Επί Πληρωμή Σύστημα
Η Αόρατη Ακαδημία
Το έγκλημα των Τεμπών -που ένα χρόνο τώρα μας έχει βυθίσει σε βαριά κατάθλιψη- ανέδειξε δύο ακόμα Ακαδημίες, κοινωνικοπολιτικές ετούτες:
Το σύνδρομο του βραστού βατράχου
Το χλιαρό (τότε) νερό του καζανιού (και η νιρβάνα της Αριστεράς που διάβαζε μιαν άλλη, πολύ πιο ευνοϊκή γι’ αυτήν,
«Φράουλες και αίμα»
Οι συντηρητικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επαναλαμβάνουν το ίδιο εγκληματικό λάθος: προσπαθούν να περιχαρακώσουν, να ελέγξουν και να καθυποτάξουν
Οι ανήθικοι που έβλεπαν τα τραίνα να περνούν
Στην Ελλάδα, για τους 57 νεκρούς δεν λογοδοτεί κανένας πολιτικός, αντίθετα λογοδοτεί ο καλλιτέχνης Πάνος Βλάχος για χρήση «δολοφονικών» στίχων.
Εδώδιμα αποικιακά
Ας υποθέσουμε ότι είσαι ένας σκληρά εργαζόμενος μικροβιοτέχνης που παράγει και πουλά, ας πούμε, μανταλάκια και έχεις πολύ μεγάλη χασούρα
