«Εφ’ όπλου λόγχη» και «παρά πόδα»

Μόνο μέσα στο έτος που διανύουμε ζήσαμε όλες τις καταστροφές που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου -που δεν συμβαίνουν ούτε κάθε 100 χρόνια- με συναισθήματα έμπλεα οργής, θυμού και αγανάκτησης.

Ζήσαμε στο τέλος του Φλεβάρη το ανείπωτο και τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών στο οποίο 57 -κυρίως νέοι- άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, χωρίς ανάληψη της παραμικρής κυβερνητικής ευθύνης και χωρίς να μας εξηγήσει πειστικά ποτέ κανείς γιατί το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς έγινε κατακόμβη νεκρών κινούμενο σε μονή γραμμή χωρίς τηλεδιοίκηση και με την λογική «πάμε και όπου βγει».

Ζήσαμε στα μέσα του Ιούνη την τραγικότερη ναυτική τραγωδία από την εποχή του «Τιτανικού» όταν περίπου 600 άνθρωποι, όλοι μετανάστες, κατατρεγμένοι και διωγμένοι από πολέμους, πείνα και ξηρασία πνίγηκαν στα ανοιχτά της Πύλου κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, επειδή το μεταλλικό αλιευτικό που τους μετέφερε μπατάρισε και τους παρέσυρε στον θάνατο και ενώ ήταν επιτηρούμενο και σε απόσταση αναπνοής από σκάφος του ελληνικού Λιμενικού Σώματος.

Ζήσαμε στα τέλη του Ιούλη την μεγάλη φωτιά της Ρόδου, που κατάκαιγε το νησί για 10 συνεχόμενες ημέρες, που έκανε στάχτες 135 χιλιάδες στρέμματα «καθαρό» δάσος (χωρίς τα σπίτια, τα ξενοδοχεία τις επιχειρήσεις) και χιλιάδες ζώα, που η φωτιά κυριολεκτικά έσβησε στη θάλασσα, που δεν υπήρχε και δεν αναπτύχθηκε κανένα σχέδιο απεγκλωβισμού των τουριστών, προσωρινής φιλοξενίας και απομάκρυνσης από το νησί. Όλα αυτά έγιναν με εθελοντισμό και με την αυταπάρνηση των κατοίκων.

Ζήσαμε τον Αύγουστο την ολοκληρωτική καταστροφή του Εθνικού Πάρκου της Δαδιάς, από τις σημαντικότερες προστατευόμενες περιοχές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και μαζί με το δάσος απανθρακώθηκαν 18 μετανάστες. Επί 15 ολόκληρες ημέρες το μοναδικό αυτό δάσος καιγόταν χωρίς να μπορεί ο -παντελώς ανέτοιμος- κρατικός μηχανισμός να κάνει κάτι (βλέπεις η θάλασσα είναι μακριά για να σβήσει σ’ αυτήν).

Ζήσαμε στα μέσα του Σεπτέμβρη την -προαναγγελθείσα πολύ καιρό πριν- επέλαση του Daniel που έπνιξε ολόκληρη την Θεσσαλία μαζί με 17 ανθρώπους και πάνω από 230.000 ζώα, που αφάνισε την παραγωγή για πολλά χρόνια, που οι τόνοι νερού που έχουν συσσωρευθεί στα χωριά και στις πόλεις του κάμπου αποτελούν τεράστια υγειονομική βόμβα για τους κατοίκους.

Ζήσαμε ακόμα την δολοφονία του Αντώνη Καργιώτη στον Πειραιά όταν λιμενικοί τον έσπρωξαν από τον καταπέλτη και τον εγκατέλειψαν να πνιγεί αναχωρώντας με φουλ τις μηχανές.

Τα ζήσαμε και η κυβέρνηση συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Στην ΔΕΘ ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι για την πολιτική προστασία ευθύνεται “η σύγχυση αρμοδιοτήτων και η μετάθεση ευθυνών”. Ο υπουργός εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης θεσμοθέτησε την έως και 16 ώρες ημερήσια εργασία και δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι “θα τσακώνονται ποιος θα πρωτοδουλέψει Κυριακή”.

Ο υπουργός ανάπτυξης Κώστας Σκρέκας για την ακρίβεια δεν προτίθεται να κάνει κάτι γιατί όπως δήλωσε “λάδι στην Ελλάδα δεν θα υπάρχει την επομένη της διατίμησής του”. Κάποιοι εντωμεταξύ στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουν τα όπλα «παρά πόδα» όταν συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά δεν παραλείπουν να είναι σε θέση «εφ’ όπλου λόγχη» και «πυρ ομαδόν» διαχρονικά με τον Τσίπρα και από το ίδιο βράδυ της εκλογής Κασσελάκη. 

“Σ’ αυτόν τον κόσμο φίλε μου υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί με γεμάτα πιστόλια και αυτοί που σκάβουν. Εσύ, σκάβε.”

Κλιντ Ήστγουντ, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης (από το γουέστερν «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», 1966)

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ